Autyzm wczesnodziecięcy to zespół poważnych zaburzeń rozwoju dziecka, manifestujących się do trzydziestego miesiąca życia, związany z wrodzonymi dysfunkcjami układu nerwowego

(J. Kruk – Lasocka, 1999, s.7).

Badacze nie potrafią wytłumaczyć jakie są mechanizmy powstawania zaburzeń, ani też dlaczego i w jaki sposób autyzm utrzymuje się i ewaluuje. ?Uważa się, że do rozwoju autyzmu, podobnie, jak wielu zaburzeń psychicznych, może dochodzić w wyniku współdziałania kilku uwarunkowań, zarówno biologicznych, jak i pozabiologicznych? (A. Słopień, 2001, s.6). W związku z tym nie istnieje profilaktyka dla tego zaburzenia, nie istnieje też lekarstwo na autyzm. Lekarze nie potrafią stwierdzić autyzmu w wyniku badań medycznych, jest to możliwe tylko dzięki wnikliwej obserwacji dziecka i szczegółowemu wywiadowi psychologicznemu.

Charakteru autyzmu nie można określić krótką definicją. Każda osoba z autyzmem ma indywidualny zespół cech, ale można wyróżnić wiele cech wspólnych dla tych osób. Kryterium diagnostyczne DSM- IV wskazuje na konieczność zamanifestowania się dwóch spośród czterech rodzajów objawów patologicznych interakcji społecznych, przynajmniej jeden z objawów zaburzeń w komunikacji oraz przynajmniej jeden objaw stereotypów zachowań. ?Przed ukończeniem 3 roku życia musi wystąpić opóźnienie lub nieprawidłowe funkcjonowanie w przynajmniej jednym z następujących obszarów : interakcje społeczne, język wykorzystywany w społecznej komunikacji i zabawa symboliczna lub wyobrażeniowa? (E. Pisula, 2000, s.19).